Cora Samethini

(1942, Malang Indonesia, 1955 Nederland.)
bestudeerde in Den Haag, aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten en de Vrije Academie, diverse technieken in het platte vlak en deed daar  basiskennis op om beelden te maken.

Diepgaander inzicht in techniek en vaardigheid waren het gevolg van de studie voor M.O. Handvaardigheid. Ze gaf toen tegelijkertijd les op een school en bood cursussen aan in het vormingswerk. Haar eigen beeldend werk moest in deze tijd vechten voor eigen plaats.

De praktijk van gespreksgroepen en vormingswerk, én de altijd aanwezige belangstelling voor mensen en wat hen beweegt, kregen daarna een theoretische basis op de Sociale Academie en de vervolgopleiding daarvan.
Als docent op een Sociale Academie wendde zij  creatieve middelen aan ten behoeve van persoonlijke en beroeps groei van studenten.

De speciale aandacht voor ouder wordende migranten en Indo's, voortkomend uit eigen Indische ervaring, werd vervolgens verdiept tijdens de studie Sociale Gerontologie. Voor het eigen werk was in deze tijd nog minder plaats.

En toen dat alles voorbij was, en de kring zich sloot, keerde ze na jaren arbeidsmarkt in 1993 fulltime terug tot beelden maken van steen, brons, beton.

Als constante in al die jaren bleef de behoefte gevoelens en gedachten in woorden om te zetten. Af en toe schrijft ze gedichten; zo droeg ze bij aan de verzamelbundel Zwarte vrouwen en hun gedichte gedachten, gedachte gedichten (1984) en aan Layangan/Vliegeren. Cora Samethini werkt vaak in Hongarije en Polen, en is geregeld te vinden in Indonesia.